Άγνωστο κείμενο ΙΙΙ

Οἱ μὲν ἐπαινοῦντες, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, τοὺς προγόνους ὑμῶν λόγον εἰπεῖν μοι δοκοῦσι προαιρεῖσθαι κεχαρισμένον, οὐ μὴν συμφέροντά γ᾽ ἐκείνοις οὓς ἐγκωμιάζουσι ποιεῖν· περὶ γὰρ πραγμάτων ἐγχειροῦντες λέγειν ὧν οὐδ᾽ εἷς ἀξίως ἐφικέσθαι τῷ λόγῳ δύναιτο, αὐτοὶ μὲν τοῦ δοκεῖν δύνασθαι λέγειν δόξαν ἐκφέρονται, τὴν δ᾽ ἐκείνων ἀρετὴν ἐλάττω τῆς ὑπειλημμένης παρὰ τοῖς ἀκούουσιν φαίνεσθαι ποιοῦσιν. ἐγὼ δ᾽ ἐκείνων μὲν ἔπαινον τὸν χρόνον ἡγοῦμαι μέγιστον, οὗ πολλοῦ γεγενημένου μείζω τῶν ὑπ᾽ ἐκείνων πραχθέντων οὐδένες ἄλλοι παραδείξασθαι δεδύνηνται· αὐτὸς δὲ πειράσομαι τὸν τρόπον εἰπεῖν ὃν ἄν μοι δοκεῖτε μάλιστα δύνασθαι παρασκευάσασθαι. καὶ γὰρ οὕτως ἔχει· εἰ μὲν ἡμεῖς ἅπαντες οἱ μέλλοντες λέγειν δεινοὶ φανείημεν ὄντες, οὐδὲν ἂν τὰ ὑμέτερ᾽ εὖ οἶδ᾽ ὅτι βέλτιον σχοίη· εἰ δὲ παρελθὼν εἷς ὁστισοῦν δύναιτο διδάξαι καὶ πεῖσαι, τίς παρασκευὴ καὶ πόση καὶ πόθεν πορισθεῖσα χρήσιμος ἔσται τῇ πόλει, πᾶς ὁ παρὼν φόβος λελύσεται.

(Δημοσθ. Περὶ συμμοριῶν 1-2)

κεχαρισμένος, -η, -ον: ευχάριστος
ἐφικνοῦμαι: φτάνω, προσεγγίζω (βλ. εφικτός)
δύναμαι λέγειν: είμαι δυνατός στον λόγο
ἐκφέρομαι δόξαν: αποκομίζω δόξα – δημιουργώ την εντύπωση
ὑπολαμβάνω: θεωρώ
ἡγέομαι, -οῦμαι: θεωρώ
τὰ πραχθέντα: τα κατορθώματα
παραδείκνυμαι: δείχνω, προβάλλω ως παράδειγμα
πειράομαι, -ῶμαι: προσπαθώ
τὰ ὑμέτερα (ενν. πράγματα): οι υποθέσεις σας, η κατάστασή σας
εὖ οἶδ’ ὅτι: βέβαια, πραγματικά
παρέρχομαι: ανεβαίνω στο βήμα
ὁστισοῦν: οποιοσδήποτε
διδάσκω: εξηγώ, διαφωτίζω