Στο «Logicomix» του Απόστολου Δοξιάδη ήρωες είναι οι διασημότεροι μαθηματικοί και φιλόσοφοι της ιστορίας, οι περισσότεροι από τους οποίους κατέληξαν σε ψυχιατρεία, αυτοκτόνησαν ή πέθαναν υπό μυστηριώδεις συνθήκες
Οταν τα μαθηματικά γίνονται κόμικ
GRAPHIC NOVEL ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΑΦΕΡΜΟΥ Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008
Στα 15 του εισήχθη στο Πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης, στο δεύτερο έτος των Μαθηματικών. Μετά το Μεταπτυχιακό στην Ecole des Hautes Etudes στο Παρίσι (αποφοίτησε σε ηλικία 20 ετών) γύρισε στην Ελλάδα και αφοσιώθηκε στο γράψιμο. Με το διάσημο βιβλίο του Ο θείος Πέτρος και η θεωρία του Γκόλντμπαχ ο Απόστολος Δοξιάδης κατοχύρωσε νέο λογοτεχνικό είδος: το μαθηματικό μυθιστόρημα. Σκηνοθέτησε δύο αξιόλογες ταινίες. Μετέφρασε Σαίξπηρ και Ο' Νιλ, έγραψε και σκηνοθέτησε θεατρικά έργα.
Μία από τις σημερινές ασχολίες του είναι η διερεύνηση της σχέσης μαθηματικών και αφήγησης ως μορφών νοητικής λειτουργίας - μια διερεύνηση «στα όρια της γνώσης». Αυτή πραγματοποιείται από την ομάδα «Θαλής και Φίλοι» (www.thalesandfriends.org) που διοργανώνει διεθνή συνέδρια με συμμετέχοντες γνωστούς μαθηματικούς, φιλοσόφους, αφηγηματολόγους και ιστορικούς της επιστήμης. Ο Δοξιάδης σε συνεργασία με τον Μπάρι Μαζούρ (καθηγητής στο Harvard, μείζων μαθηματικός) θα επιμεληθούν τον τόμο (Cambridge University Press) με τα πορίσματα των συνεδρίων. Είναι αναντίρρητα ένα ανεξερεύνητο πεδίο και ο Δοξιάδης πάλι καινοτομεί.
Το ευρύ κοινό ωστόσο θα γοητευθεί περισσότερο από το νέο έργο του, ένα «γραφιστικό μυθιστόρημα» («graphic novels» αποκαλούνται τα μυθιστορήματα σε μορφή κόμικ) με τίτλο «Logicomix», το οποίο σύντομα θα εκδοθεί από τον οίκο Bloomsbury. Προ καιρού η εφημερίδα «International Herald Tri-bune» σημείωσε: «Ο Βlοomsbury, τώρα χωρίς τον "Χάρι Πότερ" ως ναυαρχίδα, εκδίδει το "Logicomix", ένα βιβλίο που ο "Independent" θεώρησε συνέχεια του "Κόσμου της Σοφίας"».
Το βιβλίο αφηγείται μια ιστορία ανθρώπινη, γοητευτική και τραγική: την ανάπτυξη της σύγχρονης μαθηματικής λογικής αλλά και της αναλυτικής φιλοσοφίας. Είναι ουσιαστικά η ιστορία των ανθρώπων της. Κύρια ονόματα σε αυτή την πορεία είναι οι Γκέτλομπ Φρέγκε, Μπέρτραντ Ράσελ, Αλφρεντ Γουάιτχεντ, Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν, Ντάβιντ Χίλμπερτ, Κουρτ Γκέντελ και Αλαν Τιούρινγκ. Επειδή είναι μυθιστόρημα, ο Ράσελ γίνεται κεντρικός αφηγητής.
Παρά το θέμα του, το βιβλίο απευθύνεται στον μέσο αναγνώστη, ενώ οι εικόνες μεταφέρουν την αίσθηση και την ατμόσφαιρα της εποχής. Τα κόμικς δημιουργούν ο Αλέκος Παπαδάτος και η Αννί Ντι Ντονά. Γράφεται σε συνεργασία με τον Χρίστο Παπαδημητρίου από το Berkeley, έναν από τους κορυφαίους θεωρητικούς των ηλεκτρονικών υπολογιστών. «Το βασικό παράδοξο που διηγείται το "Logicomix" είναι ότι μια καθαρά φιλοσοφική αναζήτηση γύρω από τη φύση της αλήθειας που καταλήγει σε προσωπικές τραγωδίες έχει ως επίλογο την πιο πρακτική εφεύρεση του 20ού αιώνα, τον ηλεκτρονικό υπολογιστή» εξηγεί ο Απόστολος Δοξιάδης.
Στο επίκεντρο βρίσκεται ο βιεννέζος μαθηματικός Κουρτ Γκέντελ, ο «νέος Αριστοτέλης», όπως ονομάζεται. Ηταν ο άνθρωπος που ψάχνοντας να αποδείξει την πληρότητα εφηύρε το θεώρημα της μη πληρότητας, που κατοχύρωσε τα όρια της λογικής: ακόμη και στο πιο λογικό σύστημα, στα μαθηματικά (την κορωνίδα των επιστημών), θα υπάρχουν πάντα κομμάτια που θα ξεφεύγουν από τα εργαλεία της λογικής. Η λογική δεν είναι ποτέ πλήρης. Το θεώρημα της μη πληρότητας - που επηρέασε τα μαθηματικά λιγότερο απ' όσο την ιστορία της επιστήμης - ήταν τόσο ριζοσπαστικό όσο οι θεωρίες του Δαρβίνου, του Μαρξ, του Φρόιντ, του Αϊνστάιν... Στο υπόβαθρό του ανιχνεύεται ένα επίμαχο ερώτημα: Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι που ασχολήθηκαν με τη Μαθηματική Λογική κατέληξαν σε ψυχιατρεία, αυτοκτόνησαν ή πέθαναν σε ασύλληπτα μυστήριες συνθήκες; Τις απαντήσεις στα ερωτήματα δίνει ο συγγραφέας στη συνέντευξη που ακολουθεί. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΔΟΞΙΑΔΗΣ «Οταν γράφω ξεχνάω τις θεωρίες»
Ο Απόστολος Δοξιάδης εξηγεί πώς γίνονται τέχνη τα μαθηματικά, πώς ένα κόμικ μπορεί να μοιάζει με τραγωδία.
- Θα αποδεχόσασταν τον χαρακτηρισμό homo universalis;
«Φοβάμαι πως ό,τι κερδίζει κανείς σε πλάτος το χάνει σε βάθος. Με έχει ταλαιπωρήσει χρόνια αυτός ο διχασμός - μαθηματικά, κινηματογράφος, λογοτεχνία. Τελικά όμως νομίζω ότι συμβαίνει διότι μονίμως ψάχνω κάτι κοινό σε όλα. Αρχίζω να νιώθω ότι υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής, ότι όλα είναι διερευνήσεις ενός τρόπου να αντιμετωπίζει κανείς την πραγματικότητα. Με ενδιαφέρει η επικάλυψη όλων αυτών των πραγμάτων παρά η διαφοροποίησή τους, εξ ου και η διερεύνηση της σχέσης μαθηματικών και αφήγησης».
- Η τέχνη όμως δεν προσεγγίζεται μόνο εγκεφαλικά. Εννοείται πρώτα σε συναισθηματικό επίπεδο.
«Το συναίσθημα είναι το υπέδαφος επάνω στο οποίο λειτουργώ. Οταν γράφω ξεχνάω τις θεωρίες. Τις θυμάμαι ξανά όταν προσπαθώ να βάλω σε τάξη τα πράγματα που έχω γράψει, όταν μια πιο συστηματική μεθοδολογία μετράει. Αλίμονο όμως σε εκείνον που πάει να γράψει με κανόνες. Δεν μπορεί να γίνει ούτε στη μουσική. Η φούγκα, που είναι ίσως η πιο μαθηματικά περιγράψιμη μορφή μουσικής, έχει το παράδοξο ότι ο Μπαχ που κατάλαβε καλύτερα από όλους θεωρητικά την αυστηρή φόρμα της φούγκας είναι και ο μόνος που έγραψε πραγματικά μεγάλες φούγκες. Οι άλλοι κατάφεραν να μιμηθούν τέλεια τα μαθηματικά της αλλά καθόλου την έμπνευσή της. Ακριβώς το ίδιο ισχύει στα μαθηματικά. Το να καταλάβει κανείς λογικά τα μαθηματικά δεν σημαίνει ότι γίνεται μεγάλος μαθηματικός. Οι μεγάλες ανακαλύψεις και ανατροπές γίνονται με τα άλματα της έμπνευσης και της φαντασίας».
- Αυτό όμως δεν αντιφάσκει με τη βασική ιδέα του «Logicomix», ότι υπάρχει σχέση μεταξύ ψυχασθένειας και Μαθηματικής λογικής, σαν να γίνεται ένα πάντρεμα λογικού και παραλόγου;
«Λέω ότι στην ιστορία των μαθηματικών δεν υπάρχει ψύχωση, εκτός από αυτόν τον συγκεκριμένο τομέα. Η μαθηματική λογική είναι ένας μικρός κλάδος των μαθηματικών. Στα πρώτα 50 χρόνια η κύρια ιστορία του κλάδου αυτού γράφτηκε από δέκα ανθρώπους. Οι πέντε από αυτούς νοσηλεύτηκαν σε ψυχιατρικά ιδρύματα και οι άλλοι δύο είχαν έντονο ψυχιατρικό ιστορικό. Και σε κάνει να αναρωτηθείς: Γιατί δεν υπάρχει τρέλα στα μαθηματικά και υπάρχει ειδικά εκεί; Η σκέψη που αναπτύσσω είναι ότι ορισμένες προσωπικότητες με έντονα σημάδια ψυχοπαθολογίας προσελκύστηκαν από τον συγκεκριμένο τομέα γιατί εκείνη την εποχή προσέφερε κάποια στοιχεία βεβαιότητας που λειτούργησαν ψυχοθεραπευτικά επάνω τους. Ετσι ο λόγος που φτιάχτηκε η Μαθηματική Λογική ήταν από τις νευρώσεις των δημιουργών της. Αρα, αν θέλετε, με κάποια έμμεση έννοια - σχεδόν δαρβινική - το υποκειμενικό στοιχείο μπαίνει και στα μαθηματικά. Δαρβινική, διότι διαλέγονται από τη νεύρωσή τους».
- Με τον Κουρτ Γκέντελ έχετε σταθερή σχέση: γράψατε ένα θεατρικό («Δέκατη έβδομη νύχτα») με αυτόν ως κεντρικό πρωταγωνιστή αλλά κάνει και ένα πέρασμα από τον «Θείο Πέτρο». Τώρα είναι βασικός χαρακτήρας στο «Logicomix».
«Αυτό είναι ένα παράξενο κλείσιμο του λογαριασμού μου μαζί του. Είναι το τέλος μιας τριλογίας. Πέθανε το 1978 στα 72 του χρόνια από ασιτία. Είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο για ασήμαντο πρόβλημα και πέθανε 17 ημέρες αργότερα διότι αρνιόταν να φάει πιστεύοντας ότι οι γιατροί ήθελαν να τον δηλητηριάσουν. Δηλαδή, δεν τρως επειδή φοβάσαι μη σε δηλητηριάσουν και άρα πεθαίνεις από ασιτία. Αυτό δεν είναι απλώς παράλογο, ειδικά όταν μιλάμε για τον "νέο Αριστοτέλη"».
- Το θεώρημα της μη πληρότητας μας οδηγεί στη μεταφυσική;
«Τείνω να πω ναι με την έννοια ότι ερωτήματα αβεβαιότητας και αμφιβολίας συναντάμε παντού στη ζωή μας. Η ζωή μας είναι γεμάτη από πράγματα που δεν θα γνωρίσουμε ποτέ ούτε θα αποδείξουμε. Ισως είναι πολύ πιο δύσκολο να καταλάβουμε ότι δεν θα τα γνωρίσουμε και δεν θα τα αποδείξουμε ποτέ. Το θεώρημα μπορεί να οδηγήσει κάποιον στον Θεό ή σε υπαρξιακή κρίση... Με αυτή την έννοια αποκαλώ το "Logicomix" τραγωδία: για κάποιους ανθρώπους η περιπέτεια της αναζήτησης της πληρότητας ήταν και η περιπέτεια της αναζήτησης του νοήματος της ζωής που τελικά τελείωσε τραγικά».
Οταν τα μαθηματικά γίνονται κόμικ
GRAPHIC NOVEL ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΔΑΦΕΡΜΟΥ Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008
Στα 15 του εισήχθη στο Πανεπιστήμιο Columbia της Νέας Υόρκης, στο δεύτερο έτος των Μαθηματικών. Μετά το Μεταπτυχιακό στην Ecole des Hautes Etudes στο Παρίσι (αποφοίτησε σε ηλικία 20 ετών) γύρισε στην Ελλάδα και αφοσιώθηκε στο γράψιμο. Με το διάσημο βιβλίο του Ο θείος Πέτρος και η θεωρία του Γκόλντμπαχ ο Απόστολος Δοξιάδης κατοχύρωσε νέο λογοτεχνικό είδος: το μαθηματικό μυθιστόρημα. Σκηνοθέτησε δύο αξιόλογες ταινίες. Μετέφρασε Σαίξπηρ και Ο' Νιλ, έγραψε και σκηνοθέτησε θεατρικά έργα.
Μία από τις σημερινές ασχολίες του είναι η διερεύνηση της σχέσης μαθηματικών και αφήγησης ως μορφών νοητικής λειτουργίας - μια διερεύνηση «στα όρια της γνώσης». Αυτή πραγματοποιείται από την ομάδα «Θαλής και Φίλοι» (www.thalesandfriends.org) που διοργανώνει διεθνή συνέδρια με συμμετέχοντες γνωστούς μαθηματικούς, φιλοσόφους, αφηγηματολόγους και ιστορικούς της επιστήμης. Ο Δοξιάδης σε συνεργασία με τον Μπάρι Μαζούρ (καθηγητής στο Harvard, μείζων μαθηματικός) θα επιμεληθούν τον τόμο (Cambridge University Press) με τα πορίσματα των συνεδρίων. Είναι αναντίρρητα ένα ανεξερεύνητο πεδίο και ο Δοξιάδης πάλι καινοτομεί.
Το ευρύ κοινό ωστόσο θα γοητευθεί περισσότερο από το νέο έργο του, ένα «γραφιστικό μυθιστόρημα» («graphic novels» αποκαλούνται τα μυθιστορήματα σε μορφή κόμικ) με τίτλο «Logicomix», το οποίο σύντομα θα εκδοθεί από τον οίκο Bloomsbury. Προ καιρού η εφημερίδα «International Herald Tri-bune» σημείωσε: «Ο Βlοomsbury, τώρα χωρίς τον "Χάρι Πότερ" ως ναυαρχίδα, εκδίδει το "Logicomix", ένα βιβλίο που ο "Independent" θεώρησε συνέχεια του "Κόσμου της Σοφίας"».
Το βιβλίο αφηγείται μια ιστορία ανθρώπινη, γοητευτική και τραγική: την ανάπτυξη της σύγχρονης μαθηματικής λογικής αλλά και της αναλυτικής φιλοσοφίας. Είναι ουσιαστικά η ιστορία των ανθρώπων της. Κύρια ονόματα σε αυτή την πορεία είναι οι Γκέτλομπ Φρέγκε, Μπέρτραντ Ράσελ, Αλφρεντ Γουάιτχεντ, Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν, Ντάβιντ Χίλμπερτ, Κουρτ Γκέντελ και Αλαν Τιούρινγκ. Επειδή είναι μυθιστόρημα, ο Ράσελ γίνεται κεντρικός αφηγητής.
Παρά το θέμα του, το βιβλίο απευθύνεται στον μέσο αναγνώστη, ενώ οι εικόνες μεταφέρουν την αίσθηση και την ατμόσφαιρα της εποχής. Τα κόμικς δημιουργούν ο Αλέκος Παπαδάτος και η Αννί Ντι Ντονά. Γράφεται σε συνεργασία με τον Χρίστο Παπαδημητρίου από το Berkeley, έναν από τους κορυφαίους θεωρητικούς των ηλεκτρονικών υπολογιστών. «Το βασικό παράδοξο που διηγείται το "Logicomix" είναι ότι μια καθαρά φιλοσοφική αναζήτηση γύρω από τη φύση της αλήθειας που καταλήγει σε προσωπικές τραγωδίες έχει ως επίλογο την πιο πρακτική εφεύρεση του 20ού αιώνα, τον ηλεκτρονικό υπολογιστή» εξηγεί ο Απόστολος Δοξιάδης.
Στο επίκεντρο βρίσκεται ο βιεννέζος μαθηματικός Κουρτ Γκέντελ, ο «νέος Αριστοτέλης», όπως ονομάζεται. Ηταν ο άνθρωπος που ψάχνοντας να αποδείξει την πληρότητα εφηύρε το θεώρημα της μη πληρότητας, που κατοχύρωσε τα όρια της λογικής: ακόμη και στο πιο λογικό σύστημα, στα μαθηματικά (την κορωνίδα των επιστημών), θα υπάρχουν πάντα κομμάτια που θα ξεφεύγουν από τα εργαλεία της λογικής. Η λογική δεν είναι ποτέ πλήρης. Το θεώρημα της μη πληρότητας - που επηρέασε τα μαθηματικά λιγότερο απ' όσο την ιστορία της επιστήμης - ήταν τόσο ριζοσπαστικό όσο οι θεωρίες του Δαρβίνου, του Μαρξ, του Φρόιντ, του Αϊνστάιν... Στο υπόβαθρό του ανιχνεύεται ένα επίμαχο ερώτημα: Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι που ασχολήθηκαν με τη Μαθηματική Λογική κατέληξαν σε ψυχιατρεία, αυτοκτόνησαν ή πέθαναν σε ασύλληπτα μυστήριες συνθήκες; Τις απαντήσεις στα ερωτήματα δίνει ο συγγραφέας στη συνέντευξη που ακολουθεί. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΔΟΞΙΑΔΗΣ «Οταν γράφω ξεχνάω τις θεωρίες»
Ο Απόστολος Δοξιάδης εξηγεί πώς γίνονται τέχνη τα μαθηματικά, πώς ένα κόμικ μπορεί να μοιάζει με τραγωδία.
- Θα αποδεχόσασταν τον χαρακτηρισμό homo universalis;
«Φοβάμαι πως ό,τι κερδίζει κανείς σε πλάτος το χάνει σε βάθος. Με έχει ταλαιπωρήσει χρόνια αυτός ο διχασμός - μαθηματικά, κινηματογράφος, λογοτεχνία. Τελικά όμως νομίζω ότι συμβαίνει διότι μονίμως ψάχνω κάτι κοινό σε όλα. Αρχίζω να νιώθω ότι υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής, ότι όλα είναι διερευνήσεις ενός τρόπου να αντιμετωπίζει κανείς την πραγματικότητα. Με ενδιαφέρει η επικάλυψη όλων αυτών των πραγμάτων παρά η διαφοροποίησή τους, εξ ου και η διερεύνηση της σχέσης μαθηματικών και αφήγησης».
- Η τέχνη όμως δεν προσεγγίζεται μόνο εγκεφαλικά. Εννοείται πρώτα σε συναισθηματικό επίπεδο.
«Το συναίσθημα είναι το υπέδαφος επάνω στο οποίο λειτουργώ. Οταν γράφω ξεχνάω τις θεωρίες. Τις θυμάμαι ξανά όταν προσπαθώ να βάλω σε τάξη τα πράγματα που έχω γράψει, όταν μια πιο συστηματική μεθοδολογία μετράει. Αλίμονο όμως σε εκείνον που πάει να γράψει με κανόνες. Δεν μπορεί να γίνει ούτε στη μουσική. Η φούγκα, που είναι ίσως η πιο μαθηματικά περιγράψιμη μορφή μουσικής, έχει το παράδοξο ότι ο Μπαχ που κατάλαβε καλύτερα από όλους θεωρητικά την αυστηρή φόρμα της φούγκας είναι και ο μόνος που έγραψε πραγματικά μεγάλες φούγκες. Οι άλλοι κατάφεραν να μιμηθούν τέλεια τα μαθηματικά της αλλά καθόλου την έμπνευσή της. Ακριβώς το ίδιο ισχύει στα μαθηματικά. Το να καταλάβει κανείς λογικά τα μαθηματικά δεν σημαίνει ότι γίνεται μεγάλος μαθηματικός. Οι μεγάλες ανακαλύψεις και ανατροπές γίνονται με τα άλματα της έμπνευσης και της φαντασίας».
- Αυτό όμως δεν αντιφάσκει με τη βασική ιδέα του «Logicomix», ότι υπάρχει σχέση μεταξύ ψυχασθένειας και Μαθηματικής λογικής, σαν να γίνεται ένα πάντρεμα λογικού και παραλόγου;
«Λέω ότι στην ιστορία των μαθηματικών δεν υπάρχει ψύχωση, εκτός από αυτόν τον συγκεκριμένο τομέα. Η μαθηματική λογική είναι ένας μικρός κλάδος των μαθηματικών. Στα πρώτα 50 χρόνια η κύρια ιστορία του κλάδου αυτού γράφτηκε από δέκα ανθρώπους. Οι πέντε από αυτούς νοσηλεύτηκαν σε ψυχιατρικά ιδρύματα και οι άλλοι δύο είχαν έντονο ψυχιατρικό ιστορικό. Και σε κάνει να αναρωτηθείς: Γιατί δεν υπάρχει τρέλα στα μαθηματικά και υπάρχει ειδικά εκεί; Η σκέψη που αναπτύσσω είναι ότι ορισμένες προσωπικότητες με έντονα σημάδια ψυχοπαθολογίας προσελκύστηκαν από τον συγκεκριμένο τομέα γιατί εκείνη την εποχή προσέφερε κάποια στοιχεία βεβαιότητας που λειτούργησαν ψυχοθεραπευτικά επάνω τους. Ετσι ο λόγος που φτιάχτηκε η Μαθηματική Λογική ήταν από τις νευρώσεις των δημιουργών της. Αρα, αν θέλετε, με κάποια έμμεση έννοια - σχεδόν δαρβινική - το υποκειμενικό στοιχείο μπαίνει και στα μαθηματικά. Δαρβινική, διότι διαλέγονται από τη νεύρωσή τους».
- Με τον Κουρτ Γκέντελ έχετε σταθερή σχέση: γράψατε ένα θεατρικό («Δέκατη έβδομη νύχτα») με αυτόν ως κεντρικό πρωταγωνιστή αλλά κάνει και ένα πέρασμα από τον «Θείο Πέτρο». Τώρα είναι βασικός χαρακτήρας στο «Logicomix».
«Αυτό είναι ένα παράξενο κλείσιμο του λογαριασμού μου μαζί του. Είναι το τέλος μιας τριλογίας. Πέθανε το 1978 στα 72 του χρόνια από ασιτία. Είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο για ασήμαντο πρόβλημα και πέθανε 17 ημέρες αργότερα διότι αρνιόταν να φάει πιστεύοντας ότι οι γιατροί ήθελαν να τον δηλητηριάσουν. Δηλαδή, δεν τρως επειδή φοβάσαι μη σε δηλητηριάσουν και άρα πεθαίνεις από ασιτία. Αυτό δεν είναι απλώς παράλογο, ειδικά όταν μιλάμε για τον "νέο Αριστοτέλη"».
- Το θεώρημα της μη πληρότητας μας οδηγεί στη μεταφυσική;
«Τείνω να πω ναι με την έννοια ότι ερωτήματα αβεβαιότητας και αμφιβολίας συναντάμε παντού στη ζωή μας. Η ζωή μας είναι γεμάτη από πράγματα που δεν θα γνωρίσουμε ποτέ ούτε θα αποδείξουμε. Ισως είναι πολύ πιο δύσκολο να καταλάβουμε ότι δεν θα τα γνωρίσουμε και δεν θα τα αποδείξουμε ποτέ. Το θεώρημα μπορεί να οδηγήσει κάποιον στον Θεό ή σε υπαρξιακή κρίση... Με αυτή την έννοια αποκαλώ το "Logicomix" τραγωδία: για κάποιους ανθρώπους η περιπέτεια της αναζήτησης της πληρότητας ήταν και η περιπέτεια της αναζήτησης του νοήματος της ζωής που τελικά τελείωσε τραγικά».
Βλ. επίσης http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_16/11/2008_292020.
To γραφιστικό μυθιστόρημα
Tης Eλισαβετ Kοτζια / ekotzia@yahoo.gr
Στον Απόστολο Δοξιάδη οφείλουμε ότι με τις θεματολογικές του καινοτομίες και τους τολμηρούς του ειδολογικούς πειραματισμούς φέρνει διαρκώς την κριτική μπροστά σε ιδιαιτέρως ερεθιστικά ζητήματα. Το μυθιστόρημα «Ο Θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ» (1992) υπήρξε ένα από τα πρώτα μαθηματικά πεζογραφικά αφηγήματα, εγκαινιάζοντας ένα λογοτεχνικό ρεύμα που τα κατοπινά χρόνια γνώρισε τεράστια άνθηση. Το σημερινό «Logicomix» (Ικαρος, σελ. 350) αποτελεί ένα μυθιστόρημα - κόμικς, ένα γραφιστικό μυθιστόρημα όπως έχει καθιερωθεί να ονομάζεται, γύρω από την κρισιμότατη για τη νεότερη ιστορία των ιδεών, απόπειρα θεμελίωσης των μαθηματικών σε ακλόνητες λογικές βάσεις και όχι σε αυθαίρετες έννοιες, ασαφείς υποθέσεις και κυκλικούς ορισμούς. Ηταν ένα εγχείρημα προμηθεϊκό το οποίο επωμίσθηκε ένα μικρό τμήμα της μαθηματικής κοινότητας στις αρχές του 20ού αιώνα για να καταλήξει στην ταπεινή παραδοχή του πεπερασμένου της λογικής, για να οδηγηθεί στο θεώρημα της μη πληρότητας, στην μαθηματικώς αποδεδειγμένη αρχή της αβεβαιότητας. Πρωταγωνιστές, μερικές από τις μεγαλύτερες μαθηματικές ιδιοφυΐες της εποχής –οι Φρέγκε, Χίλμπερτ, Βιτγκενστάιν, Γκέντελ και Τιούριγκ– και η τραγική προσωπική τους ιστορία, καθώς η ψυχασθένεια χτύπησε αρκετά από τα μέλη του κλάδου ή τους ανθρώπους του στενού οικογενειακού τους περιβάλλοντος. Αφηγητής, η εμβληματική μορφή του φιλοσόφου, μαθηματικού και περιώνυμου ειρηνιστή Μπέρτραντ Ράσελ.
Είναι σε θέση το «χαμηλό» καλλιτεχνικό είδος του κόμικς να χειριστεί παρόμοια «υψηλά» ζητήματα όπως το τραγικό στοιχείο του αβέβαιου ανθρώπινου πεπρωμένου; «Αισθάνομαι ανίκανος να κατασκευάσω μια πραγματικότητα που υπήρξε ακόμα πιο κακή κι από τους χειρότερούς μου εφιάλτες. Και επί πλέον σε μορφή κόμικς» ξεσπά σε στιγμές αποθάρρυνσης ο ποντικός - εβραίος Αρτ Σπίγκελμαν, καθώς ξεκινάει να αφηγηθεί τον αποτρόπαιο εγκλεισμό του πατέρα του από γάτες - ναζί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στο αμερικανικό κόμικς «Μάους» (1986 - 1991). «Αυτό που καταπιάστηκα με ξεπερνάει. Θα έπρεπε ίσως να το εγκαταλείψω. Υπάρχουν τόσα πράγματα που δεν θα κατορθώσω ποτέ να καταλάβω και να εξεικονίσω. Εννοώ πως η πραγματικότητα είναι πολύ σύνθετη για ένα κόμικς… Πρέπει να απλοποιήσεις πάρα πολύ ή να παραποιήσεις». Το ίδιο, ωστόσο, το πολυβραβευμένο, συγκλονιστρικό έργο του Αρτ Σπίγκελμαν διαψεύδει τις ανησυχίες του ζωόμορφου αφηγητή του, αποδεικνύοντας ότι αν χειριστείς κατάλληλα τις δεδομένες συμβάσεις, οποιοδήποτε είδος, ακόμα και τα δισδιάστατα στατικά κόμικς, είναι ικανά να αποδώσουν καλλιτεχνικά την πιο σύνθετη, την πιο δραματική, την πιο τραγική πραγματικότητα.
Πώς κρίνουμε ένα γραφιστικό μυθιστόρημα; Με τη σαφήνεια των αδρών του γραμμών, με τους φωτεινούς του τόνους, με την εκφραστικότητα των χαρακτήρων του και τη δυναμική ένταση της κίνησής του, το εικαστικό μέρος του «Logicomix» είναι λειτουργικά ελκυστικό (σχεδιασμός χαρακτήρων και σχέδιο Αλέκος Παπαδάτος, χρώμα Annie Di Donna, μελάνια Αλέκος Παπαδάτος, Δημήτρης Καρατζαφέρης, Θοδωρής Παρασκευάς, εικαστική έρευνα Anne Bardy). Το «Logicomix» που στα Αγγλικά κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο Bloomsbury, είναι ένα αδιαμφισβήτητα συναρπαστικό ανάγνωσμα, ιδιαιτέρως εκπαιδευτικό για μικρούς και μεγάλους. Δεν αποτελεί μικρό επίτευγμα το ότι κατορθώνει να δημιουργήσει στον μέσο αδαή αναγνώστη την εντύπωση πως παρακολουθεί τα διακυβεύματα της μαθηματικής λογικής των αρχών του 20ού αιώνα. Η κινηματογραφική θητεία του Απόστολου Δοξιάδη που συνέθεσε το σενάριο πάνω σε μια ιστορία δική του και του καθηγητή Πληροφορικής στο πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ Χρίστου Χ. Παπαδημητρίου ασφαλώς τον βοήθησε να στήσει μια απαιτητική, πολυεπίπεδη αφήγηση με διαρκείς αναδρομές σε διαφορετικούς γεωγραφικούς σταθμούς και σε διάσπαρτα χρονολογικά σημεία του παρόντος και του παρελθόντος. Ως ατμόσφαιρα, τα παιδικά και εφηβικά χρόνια του Μπέρτραντ Ράσελ στον πύργο του λόρδου παππού του με τα αναρίθμητα άλυτα οικογενειακά μυστήρια αποτελεί, όπως ο ίδιος ο φιλόσοφος την εξιστορεί, μια υποβλητική αφήγηση. Και ομοίως οι χαριτωμένες ερωτοτροπίες του με την πρώτη σύζυγό του ή η γεμάτη ένταση σχέση του με τον Αυστριακό μαθηματικό φιλόσοφο Λούντβιχ Βιτγκενστάιν. Ως σύνολο, ωστόσο, ο ρυθμός του αναγνώσματος πιστεύω πως πάσχει: οι δημιουργοί δεν κατορθώνουν, νομίζω, να συσχετίσουν πειστικά τις διαφορετικές πλευρές της πολυδιάστατης προσωπικότητας του Ράσελ. Κι ακόμα ο δεσμός του οδυνηρού ψυχολογικού δράματος που ζουν οι ήρωες με την αρχαιοελληνική αισχυλική κατάρα των Ατρειδών δεν προκύπτει κατά τη γνώμη μου αβίαστα μέσα από την αφήγηση. Κάποιες εσωτερικές διασυνδέσεις, αναγκαίες για την πλήρη αισθητική λειτουργικότητα του αφηγήματος μάλλον απουσιάζουν. Γεγονός που δεν μας εμποδίζει πάντως να απολαμβάνουμε τους εξαιρετικούς περιπάτους που πραγματοποιούν οι συντελεστές του κόμικς στο κέντρο της Αθήνας, με το σκυλί να τους τραβάει ανυπόμονα το λουρί, την ώρα που συζητώντας προσπαθούν να επιλύσουν επίμαχα τεχνικά προβλήματα του έργου.
Είναι σε θέση το «χαμηλό» καλλιτεχνικό είδος του κόμικς να χειριστεί παρόμοια «υψηλά» ζητήματα όπως το τραγικό στοιχείο του αβέβαιου ανθρώπινου πεπρωμένου; «Αισθάνομαι ανίκανος να κατασκευάσω μια πραγματικότητα που υπήρξε ακόμα πιο κακή κι από τους χειρότερούς μου εφιάλτες. Και επί πλέον σε μορφή κόμικς» ξεσπά σε στιγμές αποθάρρυνσης ο ποντικός - εβραίος Αρτ Σπίγκελμαν, καθώς ξεκινάει να αφηγηθεί τον αποτρόπαιο εγκλεισμό του πατέρα του από γάτες - ναζί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στο αμερικανικό κόμικς «Μάους» (1986 - 1991). «Αυτό που καταπιάστηκα με ξεπερνάει. Θα έπρεπε ίσως να το εγκαταλείψω. Υπάρχουν τόσα πράγματα που δεν θα κατορθώσω ποτέ να καταλάβω και να εξεικονίσω. Εννοώ πως η πραγματικότητα είναι πολύ σύνθετη για ένα κόμικς… Πρέπει να απλοποιήσεις πάρα πολύ ή να παραποιήσεις». Το ίδιο, ωστόσο, το πολυβραβευμένο, συγκλονιστρικό έργο του Αρτ Σπίγκελμαν διαψεύδει τις ανησυχίες του ζωόμορφου αφηγητή του, αποδεικνύοντας ότι αν χειριστείς κατάλληλα τις δεδομένες συμβάσεις, οποιοδήποτε είδος, ακόμα και τα δισδιάστατα στατικά κόμικς, είναι ικανά να αποδώσουν καλλιτεχνικά την πιο σύνθετη, την πιο δραματική, την πιο τραγική πραγματικότητα.
Πώς κρίνουμε ένα γραφιστικό μυθιστόρημα; Με τη σαφήνεια των αδρών του γραμμών, με τους φωτεινούς του τόνους, με την εκφραστικότητα των χαρακτήρων του και τη δυναμική ένταση της κίνησής του, το εικαστικό μέρος του «Logicomix» είναι λειτουργικά ελκυστικό (σχεδιασμός χαρακτήρων και σχέδιο Αλέκος Παπαδάτος, χρώμα Annie Di Donna, μελάνια Αλέκος Παπαδάτος, Δημήτρης Καρατζαφέρης, Θοδωρής Παρασκευάς, εικαστική έρευνα Anne Bardy). Το «Logicomix» που στα Αγγλικά κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο Bloomsbury, είναι ένα αδιαμφισβήτητα συναρπαστικό ανάγνωσμα, ιδιαιτέρως εκπαιδευτικό για μικρούς και μεγάλους. Δεν αποτελεί μικρό επίτευγμα το ότι κατορθώνει να δημιουργήσει στον μέσο αδαή αναγνώστη την εντύπωση πως παρακολουθεί τα διακυβεύματα της μαθηματικής λογικής των αρχών του 20ού αιώνα. Η κινηματογραφική θητεία του Απόστολου Δοξιάδη που συνέθεσε το σενάριο πάνω σε μια ιστορία δική του και του καθηγητή Πληροφορικής στο πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ Χρίστου Χ. Παπαδημητρίου ασφαλώς τον βοήθησε να στήσει μια απαιτητική, πολυεπίπεδη αφήγηση με διαρκείς αναδρομές σε διαφορετικούς γεωγραφικούς σταθμούς και σε διάσπαρτα χρονολογικά σημεία του παρόντος και του παρελθόντος. Ως ατμόσφαιρα, τα παιδικά και εφηβικά χρόνια του Μπέρτραντ Ράσελ στον πύργο του λόρδου παππού του με τα αναρίθμητα άλυτα οικογενειακά μυστήρια αποτελεί, όπως ο ίδιος ο φιλόσοφος την εξιστορεί, μια υποβλητική αφήγηση. Και ομοίως οι χαριτωμένες ερωτοτροπίες του με την πρώτη σύζυγό του ή η γεμάτη ένταση σχέση του με τον Αυστριακό μαθηματικό φιλόσοφο Λούντβιχ Βιτγκενστάιν. Ως σύνολο, ωστόσο, ο ρυθμός του αναγνώσματος πιστεύω πως πάσχει: οι δημιουργοί δεν κατορθώνουν, νομίζω, να συσχετίσουν πειστικά τις διαφορετικές πλευρές της πολυδιάστατης προσωπικότητας του Ράσελ. Κι ακόμα ο δεσμός του οδυνηρού ψυχολογικού δράματος που ζουν οι ήρωες με την αρχαιοελληνική αισχυλική κατάρα των Ατρειδών δεν προκύπτει κατά τη γνώμη μου αβίαστα μέσα από την αφήγηση. Κάποιες εσωτερικές διασυνδέσεις, αναγκαίες για την πλήρη αισθητική λειτουργικότητα του αφηγήματος μάλλον απουσιάζουν. Γεγονός που δεν μας εμποδίζει πάντως να απολαμβάνουμε τους εξαιρετικούς περιπάτους που πραγματοποιούν οι συντελεστές του κόμικς στο κέντρο της Αθήνας, με το σκυλί να τους τραβάει ανυπόμονα το λουρί, την ώρα που συζητώντας προσπαθούν να επιλύσουν επίμαχα τεχνικά προβλήματα του έργου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου