"Κατά το μεσημεράκι, λίγο μετά που χάθηκε απ' τα μάτια μας το νησί, μας βρήκε ξαφνικά ένας τυφώνας που άρπαξε το καράβι και το στριφογύριζε κάπου τριάντα μίλια ύψος στον αέρα χωρίς να πέφτει. Ο άνεμος φούσκωνε το πανί και πηγαίναμε πετώντας. Πετούσαμε έτσι εφτά μερόνυχτα και την όγδοη μέρα βλέπουμε να λάμπει πάνω στον αέρα μια μεγάλη και φωτεινή στεριά σαν σφαίρα. Πλησιάσαμε κι αράξαμε. Όταν κατεβήκαμε κι αρχίσαμε την εξερεύνηση, είδαμε πως ήταν κατοικημένη και οργανωμένη. Κι ενώ τη μέρα δε βλέπαμε τριγύρω τίποτ΄ άλλο, μόλις νύχτωσε, φάνηκαν κι άλλα, ένα σωρό νησιά, άλλα πιο μεγάλα κι άλλα πιο μικρά κι όλα είχαν το χρώμα της φωτιάς. Από κάτω φαινόταν και μια άλλη στεριά, με πολιτείες και ποτάμια, θάλασσες, δάση και βουνά. Κι αυτή, σκεφτήκαμε ότι θα πρέπει να 'ναι η γη που κατοικούμε".
(Μτφρ. Δ. Καλοκύρη από το έργο "Αληθής Ιστορία" Λουκιανού, σ. 20-21)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου